ਹੁਸ਼ਿਆਰਪੁਰ- ਦਿਵਯ ਜਯੋਤੀ ਜਾਗ੍ਰਤੀ ਸੰਸਥਾਨ ਵੱਲੋਂ ਸਥਾਨਕ ਆਸ਼ਰਮ ਗੌਤਮ ਨਗਰ ਹੁਸ਼ਿਆਰਪੁਰ ਵਿਖੇ ਸਪਤਾਹਿਕ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੀ ਆਸ਼ੂਤੋਸ਼ ਮਹਾਰਾਜ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਿਕਾ ਸਾਧਵੀ ਸ਼ੰਕਰਪ੍ਰੀਤਾ ਭਾਰਤੀ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਵਚਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਵਿੱਚ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਮਾਤਾ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਵੇਦਿਕ ਰਿਚਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। "ਮਾਤਾ ਭੂਮਿ ਪੁੱਤ੍ਰੋऽਹੰ ਪਥਿਵਿਆਹ" — ਇਹ ਮੰਤਰ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਯਾਦ ਦਿਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਧਰਤੀ ਨਾਲ ਸਾਡਾ ਸਬੰਧ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਉਪਭੋਗਤਾ ਅਤੇ ਸਰੋਤ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਮਾਂ ਦਾ ਹੈ। 
ਸਾਡੇ ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਭੂਦੇਵੀ, ਵਸੁਧਾ, ਅਤੇ ਗਉਮਾਤਾ ਦੇ ਨਾਮਾਂ ਨਾਲ ਸੱਦਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਸਹਿਨਸ਼ੀਲਤਾ, ਪੋਸ਼ਣ ਅਤੇ ਦਇਆ ਦੀ ਮੂਰਤ ਹਨ। ਸ਼੍ਰੀਮਦਭਗਵਦਗੀਤਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਨੂੰ ਯੱਗ, ਤਪ ਅਤੇ ਸੇਵਾ ਦਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਅੰਗ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦਰੱਖਤ ਲਾਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਪਾਣੀ ਬਚਾਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਜੀਵਨ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ, ਬਲਕਿ ਉਸ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਜੀਵੰਤ ਰੱਖ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁਦਰਤ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਦੇ ਪੂਰਨ ਹਨ। 
ਭਾਰਤੀ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੱਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਕੱਲੇ ਨਹੀਂ ਜੀਉਂਦੇ; ਸਾਡਾ ਅਸਤਿਤਵ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ, ਹਵਾ, ਅੱਗ ਅਤੇ ਆਕਾਸ਼ — ਇਹ ਪੰਚਤਤਵਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸੰਤੁਲਨ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੈ। ਅੱਜ, ਜਦੋਂ ਧਰਤੀ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ — ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੌਸਮੀ ਤਬਦੀਲੀ, ਜੰਗਲਾਂ ਦੀ ਕਟਾਈ, ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਅਤੇ ਜੈਵਿਕ ਵਿਅਪਤਾ ਦੀ ਘਟਨਾ — ਤਾਂ ਇਹ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਧਾਰਮਿਕ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕਰਮ ਵਿੱਚ ਬਦਲੀਂਏ। 
ਸਾਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਵਾਤਾਵਰਣ ਸੰਰੱਖਣ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਾਈਏ, ਹੋਰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦਰੱਖਤ ਲਾਈਏ, ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਊਰਜਾ ਦੀ ਬਚਤ ਕਰੀਏ, ਅਤੇ ਹਰ ਜੀਵ ਪ੍ਰਤੀ ਸਹਿ-ਅਸਤਿਤਵ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਰੱਖੀਏ। ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਜੁੜਾਅ ਸਿਰਫ਼ ਬਾਹਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ; ਇਹ ਇੱਕ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅਨੁਭਵ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਸੰਤੁਲਨ। 
ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਏ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਲਈ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਧਰਤੀ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ — ਇੱਕ ਜੀਵੰਤ, ਹਰੀ-ਭਰੀ ਅਤੇ ਸਮਰਸਤਾ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਧਰਤੀ, ਜਾਂ ਇੱਕ ਸੰਕਟਗ੍ਰਸਤ ਅਤੇ ਖੰਡਰ ਬਣੀ ਹੋਈ ਧਰਤੀ। ਇਸਲਈ, ਧਰਤੀ ਦਿਵਸ ਮੌਕੇ ਤੇ ਅਸੀਂ ਇਹ ਸੰਕਲਪ ਕਰੀਏ ਕਿ ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਰਹਾਂਗੇ — ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਜ ਲਈ, ਸਗੋਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਵੀ।